GEHEIMHOUDING, SMAAD EN LASTER
Een belangrijke peiler waarop het huidige systeem is gebouwd is anonimiteit en geheimhouding. De anonimiteit is de dagelijkse hel voor veel mensen, die afhankelijk zijn van één of meerdere van de vele bureaucratische instellingen die ons leven zo fantastisch heeft verrijkt. Vooral bij dit soort instellingen werken de zielloze en gewillige geconditioneerde zombies die “slechts hun werk doen”. Bij deze organisaties wil niemand zich persoonlijk verantwoordelijk voelen voor de ellende die zij helpen veroorzaken en zijn de “belangrijke” mensen in de top van deze instellingen enkel bezig hun eigen belangen te behartigen in de vorm van het vullen van hun zakken. Geheimhouding moet voorkomen dat teveel mensen gaan doorzien dat de belangrijkste pijler waarop onze zogenaamde beschaafde samenleving is opgebouwd bestaat uit leugens, uitbuiting, list en bedrog. Niet alleen speelt de aristocratie al generaties lang de mensheid tegen elkaar uit, maar bedriegen zij het volk ook nog eens en worden de mensen op alle mogelijke manieren uitgebuit en misbruikt. Het financiële systeem, waarbij de beurzen en prijzen ook nog eens worden gemanipuleerd, is hier slechts een voorbeeld van. Om zich tegen het lekken van schandalen en misdragingen te beschermen, heeft de aristocratie in het Wetboek van Strafrecht artikel 261 laten opnemen, waarin staat uitgelegd dat mensen strafbaar zijn, indien zij zich schuldig maken aan smaad en laster. Het artikel begint met:
“Hij die opzettelijk iemands eer of goede naam aanrandt…”
Bovenstaand begin van het artikel verraadt voor wie deze wet is aangenomen: niet voor de mensen uit de massa. Mensen uit de anonieme massa kunnen ten eerste nauwelijks gezichtsverlies lijden. Ten tweede zullen niet alleen Anita of Johnnie uit de Schilderswijk, de Jordaan of het Arnhemse Klarendal nooit door het Openbaar Ministerie worden geholpen, indien zij aangifte doen bij de politie wegens smaad en laster jegens hun persoon, maar ook de anonieme ‘brave burger”, die iedere dag gedwee uitvoert wat het systeem van hem verwacht. Artikel 261 beschermt de lieden die voor het publiek zichtbaar en op de machtsposities zitten. Deze lieden zullen er dan ook alles aan doen om hun zogenaamde eer en goede naam hoog te houden, zodat zij niet in hun geloofwaardigheid worden aangetast. Wanneer deze lieden waarachtig integer en eerlijk zouden zijn, waarom zijn zij dan zo bang voor enkele zogenaamde onbetekenende mensen uit de massa, die zogenaamd verschrikkelijke leugens over deze mensen naar buiten zouden brengen? Indien het een dergelijk individu uit de massa zou lukken in de schijnwerpers te komen, dan zou in een dergelijk geval de massa toch meteen begrijpen dat dit leugens zijn? De werkelijkheid is, dat de massa steeds meer begint te begrijpen dat het huidige systeem niet eerlijk is en dat de machthebbers er niet voor de massa zitten. Er is dan ook weinig nodig om de geloofwaardigheid van deze machthebbers als sneeuw voor de zon te doen laten verdwijnen, omdat de massa weet dat ze voorgelogen worden. Artikel 261 eindigt met lid 3:
“Noch smaad, noch smaadschrift bestaat voor zover de dader heeft gehandeld tot noodzakelijke verdediging, of te goeder trouw heeft kunnen aannemen dat het te last gelegde waar was en dat het algemeen belang de telastlegging eiste.”
Bovenstaand citaat maakt duidelijk dat het Openbaar Ministerie niet tot strafrechtelijke vervolging zal overgaan, indien aan twee voorwaarden wordt voldaan. In ieder geval moet de dader de geuite smaad en laster kunnen bewijzen en daarnaast moet de geuite smaad en laster in “het algemeen belang” zijn, een terminologie die ik eerder in deel 1 van dit artikel al had aangehaald. Wanneer door één of meerdere mensen de smaad en laster bewezen kan worden, dan nog kan een rechter beslissen dat het gaat om een strafbaar feit, omdat “het algemeen belang” in het gedrang zou kunnen komen. Ik hoop dat het u onderhand duidelijk mag zijn dat de terminologie “het algemeen belang” een conditionering is, die ons van jongs af aan is aangeleerd. Er is geen algemeen belang in onze westerse maatschappij! Om dit te kunnen begrijpen hoeft men alleen maar om zich heen te kijken. Er is maar één belang dat men probeert veilig te stellen door dit Artikel 261: het belang van de heersende klasse.
HET SYSTEEM EEN GEZICHT GEVEN
Het systeem met de vele subsystemen geeft de mensen geen rechten, maar ontneemt juist de mensen hun rechten. Toch blijven de mensen angstvallig het systeem steunen, omdat de mensen door conditionering in hun onwetendheid denken dat zij er afhankelijk van zijn. De waarheid is omgekeerd; de aristocratie heeft het systeem nodig om te kunnen voortbestaan. Wanneer het huidige systeem zou ophouden te bestaan, dan zou dit het einde van de machthebbers betekenen. Met betrekking tot het steunen van het systeem, wil ik in dit artikel de mensen uit het volk grofweg indelen in drie categorieën:
De eerste categorie mensen noem ik de “mislukkelingen”. De mislukkelingen leveren geen bijdrage aan het systeem en worden door het systeem onderhouden… voor zolang het duurt. De mislukkelingen leven meestal van een uitkering en hebben zeer beperkte mogelijkheden hun leven een invulling te geven. Ik hoop dat het u duidelijk mag zijn, dat naar mijn mening deze mensen juist geen mislukkelingen zijn, maar slachtoffers van het meedogenloze en zielloze systeem.
De tweede categorie mensen noem ik de “brave burgers”. Deze mensen hebben een baan en leveren daarmee hun actieve bijdrage aan het systeem. Deze brave burgers proberen zich zo veel mogelijk aan de opgelegde wetten te houden, omdat er brood op de plank moet komen. Wanneer zij zien dat het systeem niet deugt, beweren zij niet bij machte te zijn het systeem te kunnen veranderen. Zij beweren, dat toch een andere werknemer hun baan zal overnemen, wanneer zij met hun baan stoppen. Hoewel de ene baan een grotere bijdrage levert aan het systeem dan de andere baan, helpt iedere betaalde baan mee het systeem in stand te houden door onder meer de belastingplicht. De brave burgers zijn de voornaamste reden dat het systeem in stand wordt gehouden. Ik hoop dat u wederom duidelijk mag zijn, dat ik de brave burgers helemaal niet braaf vind, maar zielloze zombies die dikwijls in hun onwetendheid trots zijn op hun behaalde positie in het systeem dat zij angstvallig in stand houden, terwijl dit systeem de gehele mensheid onderdrukt. Ook de brave burgers zijn natuurlijk slachtoffer van het systeem.
De derde categorie mensen noem ik de “ratten”. De ratten zijn de mensen uit het volk, die gedreven door ego en/of financieel gewin een zo hoog mogelijke plaats in het systeem nastreven. De ratten deinzen er niet voor terug om hun positie te verbeteren ten koste van hun medemensen. Daarnaast negeren de ratten de wet- en regelgeving, indien zij denken er mee weg te kunnen komen. Zelfs de ratten zijn slachtoffer van het systeem, omdat ook de ratten een onderdrukt bewustzijn hebben.
Tegenwoordig is het heel normaal dat een werknemer zich in een arbeidsovereenkomst verplicht tot geheimhouding. Helaas is mijn ervaring, dat deze plicht tot geheimhouding door diverse werkgevers wordt misbruikt. Zo heb ik uit eerste hand van een schoonmaker van vakantiehuisjes vernomen, dat hij opgedragen werd met hetzelfde sopje en doekje de toiletten en het fornuis te reinigen. Vanwege de in zijn arbeidsovereenkomst opgenomen verplichting tot geheimhouding wilde hij deze misstanden niet naar buiten brengen. Het systeem in deze maatschappij is zodanig ingericht, dat de een aspirant klokkenluider zich tweemaal zal bedenken, voordat hij daadwerkelijk de klok gaat luiden. Een klokkenluider zal te maken krijgen met slechte carrièreperspectieven, een eventuele contractuele plicht tot geheimhouding, Artikel 261 in het Wetboek van Strafrecht en het moderne windmolenpark waartegen het moet worden opgenomen. De klokkenluider zal het in zijn eentje moeten opnemen tegen het gezichtsloze, zielloze, meedogenloze en corrupte systeem, dat in stand wordt gehouden door de brave burgers, die slechts hun werk doen.
Het toeval wil dat ik meerdere misstanden in deze maatschappij heb moeten doorstaan, terwijl ik daar helemaal niet naar op zoek was en ik ook als brave burger gewoon op zoek was naar een leuke baan. Persoonlijk heb ik onder meer al vijf rechtszaken moeten meemaken en heb helaas moeten constateren dat het merendeel van de advocaten én rechters verre van integer en eerlijk is. Rechters zitten er dan ook niet primair voor het volk, maar voor de aristocratie. Gezien het proces van wakker worden waarin ik mij bevind en het feit dat een stabiele functie in het systeem als brave burger niet aan mij gegund lijkt, heb ik om die reden dan ook besloten schrijver en klokkenluider te worden. Het laatste avontuur dat ik heb moeten doorstaan, zou geen gek script zijn voor een speelfilm, waarin zich meerdere onverwachte wendingen afspeelt. Aan de hand van mijn laatste avontuur heb ik dan ook een manuscript geschreven. Hoewel mijn laatste avontuur in 2010 was begonnen, is het nog altijd niet afgelopen, zodat ik het manuscript niet kan afronden. In dit avontuur komen tot nu toe drie advocaten van de tegenpartij aan bod.
Martin Vrijland had ook onlangs weer aan den lijve mogen ondervinden dat het systeem in Nederland de mensen niet dient. Martin is dakloos en dacht dat hij een woning had geregeld. Hoe dat is verlopen, kunt u lezen in dit artikel. Omdat Martin niet netjes was behandeld en hem de woning door zijn neus werd geboord, had hij het hele verhaal met naam en toenaam in het artikel op zijn internetsite geplaatst. Natuurlijk werd de waarheid door de betrokken brave burgers en ratten niet in dank afgenomen. Martin kreeg dan ook een advocaat op zijn dak gestuurd, die hem sommeerde het artikel van internet te halen onder dreiging van een rechtszaak, waarover u kunt lezen in dit artikel.
Bovenstaand avontuur laat wederom zien dat de brave burgers en ratten zich in anonimiteit achter het systeem proberen te verschuilen. Ik ben dan ook van mening, dat de veroorzakers van de vele misstanden een gezicht dienen te krijgen, door de verantwoordelijke brave burgers en ratten een gezicht te geven. Ik wil dit doen door te schrijven over mijn avonturen in het systeem, waarbij ik begin met mijn laatste avontuur. Met dit avontuur wil ik laten zien dat het systeem niet functioneert, omdat de ratten de regels aan hun laars lappen en in de anonimiteit gewoon doen waar zij zin in hebben. Ik heb dit niet alleen meerdere malen zelf mogen ervaren, maar ik hoor om mij heen zoveel verhalen van mensen die niet eerlijk door het systeem zijn behandeld. Vanwege het ontbreken van saamhorigheid in de huidige maatschappij krijgen al deze mensen geen aandacht voor hun zaak en lopen daardoor dikwijls heel hun leven met onverwerkte frustraties of zelfs trauma’s rond.
Mijn laatste avontuur maak ik aan u kenbaar, zoals ik de strijd weer oppak. Ik ben dan ook klager bij onderstaande openbare terechtzitting bij het Regionaal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg te Zwolle:
Vrijdag 13 mei 2016
Tijdstip: 14.30 uur
Zaaknummer: 242/2015
Verweerster: Bedrijfsarts te Gelderland
Korte aanduiding van de zaak:
Klacht tegen bedrijfsarts. De werksituatie van klager was onherstelbaar beschadigd en er was bij werkgever geen andere functie beschikbaar voor klager. Klager heeft zich ziek gemeld. Verweerster heeft klager gezien naar aanleiding van die ziekmelding. Verweerster achtte klager niet arbeidsongeschikt door ziekte. De klachten van klager betreffen –samengevat- het oordeel en advies van verweerster.
Bovenstaande tekst is via een PDF bestand te vinden op: http://www.tuchtcollege-gezondheidszorg.nl/over-de-tuchtcolleges/binnenkort-te-behandelen
De status van mijn manuscript heb ik enige tijd terug aan vier betrokken partijen gestuurd, met de mogelijkheid dat zij erop konden reageren. Drie betrokken partijen hadden mij per aangetekende brief laten weten, dat zij het er niet mee eens waren dat ik mijn manuscript in de openbaarheid zou brengen. Van mijn voormalige werkgever zou ik dit kunnen begrijpen, omdat ik met deze een contractuele verplichting was aangegaan om geheimhouding te betrachten. Met de andere drie partijen had ik echter geen contract afgesloten. De advocaat van de bedrijfsarts, de heer Pascal Willems van WVO Advocaten te Loenen (Gelderland), sommeerde mij in zijn brief de naam van de bedrijfsarts in mijn manuscript onherkenbaar te maken. Uit zijn brief citeer ik:
Cliënte maakt echter wel bezwaar tegen het feit dat u haar in uw manuscript met naam en toenaam hebt opgenomen, zonder dat zij daarvoor nadrukkelijke toestemming heeft verleend. Cliënte is van mening dat u geen enkel belang hebt bij het benoemen van haar naam en toenaam in uw manuscript, terwijl cliënte haar naam niet wenst te verbinden aan uw persoonlijke, subjectieve belevenissen bij uw werkgever. Bovendien is cliënte niet betrokken geweest bij vrijwel alle gebeurtenissen die u hebt beschreven. De passages waarin u uw ervaringen met cliënte beschrijft worden door cliënte niet (h)erkend en gelden dan ook als uw persoonlijke ervaringen. Cliënte wenst daar niet in te treden maar merkt wel op dat zij uw ervaringen niet als zodanig (h)erkent.
Namens cliënte verzoek ik u -en zover nodig sommer ik u daartoe- om mij binnen 14 dagen na dagtekening van deze brief te bevestigen dat u de naam van cliënte en alle verwijzigingen naar haar zal verwijderen en verwijderd zal houden uit het manuscript en haar slechts zal aanduiden met de naam “Bedrijfsarts K”. Cliënte meent dat u op die manier nog steeds uw eigen verhaal kunt doen, zonder dat daarmee de belangen en de eer en goede naam van cliënte worden geschaad.
Omdat de heer Pascal Willems mij sommeerde, heb ik natuurlijk niet op zijn brief gereageerd. De terechtzitting is openbaar, zodat u daarbij aanwezig mag zijn. Als de terechtzitting openbaar is, waarom wordt mijn naam en die van de bedrijfsarts dan niet door het Tuchtcollege genoemd in hun aankondiging?
Mijn naam in het huidige systeem als loonslaaf is René Mäkel en ik schrijf op deze site onder mijn pseudoniem: René van Daatselaar.